شاید در بهاری دیگر

آنچه داشتم درکف صداقتت گذاشتم

و در جاده ای بی انتها به انتظارت نشستم.

گفته بودی به هنگام فصل بهار که درختان شکوفه برآورند خواهی آمد

و مرا به جشن شکوفه ها خواهی برد.

من نیز در انتظار وعده تو نونهالی در باغچه حیاط خلوتم کاشتم

تا جلوه بهار را به من مژده دهد؛نونهال من چون جوانی قامت برافراشت

.من اولین نشانه های بهار را در لا به لای شاخه هایش جستجو کردم

.شکوفه ها را یافتم.اشک شوق ریختم.لباسی از شکوفه های رنگین پوشیدم

و در کنار نهالم به انتظارت نشستم و چشم به جاده دوختم.

شکوفه ها شکفتند،گل کردند،تک درخت باغچه من بارور شد؛و دیدگانم همچنان بر جاده ماند...

بهار رفت؛شکوفه ها پرپر شدند؛برگ ها خشکیدند؛تک درخت باغچه ام عریان شد

و هنوز چشم های من در انتظار وعده توست که شاید در بهاری دیگر از راه رسی...

+ نوشته شده در سه شنبه ۱۳۸۸/۰۶/۰۳ ساعت 22:21 توسط نادیه نیکزاد |

اشکهایم را میریزم تا بدرقهء راهت باشد